Teraz gorzko jest to przyznać, ale prawdopodobnie przeżyłam swoje życie na próżno. Całe życie poświęcałam się rodzinie, dbałam o męża, dzieci i wnuki. A teraz zdałam sobie sprawę, że nikt mnie już nie potrzebuje. Nawet o mnie nie pamiętają. W zeszłym tygodniu miałam urodziny i nikt z naszej dużej rodziny nie zadzwonił ani nie pogratulował mi.
To nie jest jakaś dziecinna zniewaga, że zapomnieli o moim święcie. To zrozumienie, jak ważny jesteś, jeśli nawet w dniu twoich urodzin, twoi bliscy nie znaleźli czasu, aby do ciebie zadzwonić lub wysłać SMS-a.
Od dziecka powtarzano mi, że najważniejsza w życiu jest rodzina, że to ona jest wsparciem, mąż, dzieci, a potem wnuki. To przekonanie towarzyszyło mi przez całe życie i dopiero teraz zastanawiam się, czy jest ono słuszne. Ale nie ma sensu się nad tym zastanawiać, nic nie da się z tym zrobić.
Wyszłam za mąż wcześnie, w wieku dziewiętnastu lat, choć było to normalne w naszej wiosce. Mój mąż nie pochodził z wioski, poznałam go, kiedy studiowałam na uniwersytecie.
Mówiono mi, że mam szczęście, że powinnam trzymać się takiego mężczyzny. Tak zrobiłam, bo rodzina jest w życiu najważniejsza.
Szybko zaszłam w ciążę, a mój mąż nalegał, abym opuściła uczelnię i zajęła się domem.
Dzięki rodzicom mąż miał już dobrą pracę. Ja zajmowałam się domem, a mąż nie miał na co narzekać. Zawsze świeży obiad i kolacja, porządek w domu, nie obciążałam go dzieckiem, interesowałam się jego pracą.
Rok po urodzeniu pierwszego dziecka ponownie zaszłam w ciążę. Mąż powiedział, że nie powinnam myśleć o powrocie do pracy. On utrzymuje rodzinę, a ja mam jeszcze więcej obowiązków w domu i przy dzieciach.
“Tylko ja muszę zarabiać pieniądze, a ty skup się na rodzinie i domu” – powiedział.
Tak wyglądało całe moje życie – byłam odpowiedzialna za trójkę naszych dzieci, wszystkie sprawy domowe, potrzeby mojego męża, przedszkola, szkoły, zakupy, kolejki i tym podobne.
Wkładałam serce i duszę w to, co robiłam. Ważne było dla mnie rozmawianie z każdym dzieckiem, poznawanie jego problemów i marzeń, pomoc i wsparcie. Zawsze było dla mnie ważne, aby słuchać, jak minął dzień mojego męża i wspierać go, zwłaszcza gdy były ostre momenty w burzliwych latach.
Kiedy moje wnuki zaczęły dorastać, nie odmawiałam pomocy. Przychodziłam, przygarniałam je, byłam gotowa w każdej chwili podskoczyć i pobiec z pomocą.
Latem zabierałam wnuki na działkę lub nad morze, aby ich rodzice mogli się zrelaksować i zająć własnymi sprawami. Uczyłam moich wnuków czytania, bawiłam się z nimi, leczyłam ich i zachowywałam nasze małe sekrety, które mi zaufały.
Teraz mój mąż jest na emeryturze, dzieci dorosły, a niektóre wnuki mają własne rodziny. Z roku na rok piszą i dzwonią coraz rzadziej.
A teraz doczekałam się chwili, kiedy nikt z rodziny nie pogratulował mi urodzin. Koleżanka pogratulowała mi wieczorem, mąż podsłuchał rozmowę i też pogratulował, nawet bukiet zamówił.
Ale ani moje dzieci, ani wnuki nie napisały nawet wiadomości. Czekałam cały dzień, potem następny i nic.
