Wytrzymałam do momentu, aż zaczęli przekraczać wszelkie granice.
Mieszkam w moim bloku od ponad 5 lat i nigdy nie miałam żadnych konfliktów z sąsiadami – aż do teraz. Młoda rodzina z kilkorgiem dzieci niedawno wprowadziła się do sąsiedniego mieszkania. Na początku nic do nich nie miałam – nie znaliśmy się, a wszystkie nasze kontakty sprowadzały się do powitania na klatce schodowej. I byłam z tego całkiem zadowolona.
Ale coraz częściej zaczęłam zauważać niezbyt kulturalne zachowania prawie u wszystkich członków tej rodziny. Zaczynając od ojca, a kończąc na dzieciach. Przemilczę, że czasem zachowują się zbyt głośno – rozumiem, że to są dzieci. No, ale rodzice powinni nauczyć je właściwego zachowania. Dzieci krzyczały i w ciągu dnia, i późnym wieczorem, i w dni powszednie, i w weekendy. Na początku próbowałam to ignorować. Ale coraz bardziej męczył mnie codzienny hałas o godzinie 12 w nocy i po prostu poprosiłam ich, żeby byli ciszej. Zamiast przeprosić, zrobili mi wykład, że to ich mieszkanie i będą w nim robić, co chcą.
Potem zaczęli zostawiać swoje rzeczy na wspólnym korytarzu i zablokowali przejście. Rowery, worki z ziemniakami, jakieś pudła z rzeczami – wszystko to potrafiło stać na klatce schodowej całymi tygodniami i nikt tego nie zamierzał sprzątać. Przy każdej uwadze słyszałam tylko krzyki i odzywki, że jeżeli mogę normalnie otworzyć drzwi, to nie mam na co narzekać.
Potem było tylko lepiej. Ich średnia córka zdecydowała, że ściany w bloku to idealne miejsce do pokazania swoich artystycznych talentów. Dziewczyna pomalowała nie tylko ściany, ale nawet drzwi. Tutaj już nerwy mi puściły. Już nie zwracałam im uwagi, tylko zaczęłam się z nimi kłócić – pod taką presją nie mieli innego wyboru, jak tylko zmyć arcydzieła swojego dziecka.
Postanowiłam nie czekać na nowe „niespodzianki” i od razu powiedziałam im, że następnym razem skontaktuję się z prezesem spółdzielni i tego tak nie zostawię. Albo się będą zachowywać przyzwoicie, albo będą mieli kłopoty.
