Jako sierota, wychowywała mnie babcia. Dwa dni przed studniówką dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Ojciec dziecka, mój kolega z klasy, dowiedziawszy się o tym, zaczął nalegać na przerwanie ciąży. Ale ja nie ustąpiłam. – Urodzę, nawet jeśli mnie zostawisz – powiedziałam mu. A on tak zrobił, uciekł. Szkolne koleżanki także się odwróciły. Tylko babcia mnie wspierała. Po dziewięciu miesiącach urodziłam córki bliźniaczki.
Przez dwa lata, dopóki dziewczynki trochę nie podrosły, dorabiałam sprzątając w pobliskim biurze. Potem poszłam na studia, kontynuując pracę jako sprzątaczka. Tam poznałam Antka, przystojnego, wesołego, młodego mężczyznę. Rok temu wrócił z zagranicy. Przed studiami chciał trochę popracować, by zapewnić sobie start. Byliśmy z nim starsi od naszych kolegów z roku i widzieliśmy życie w innym świetle, w przeciwieństwie do naszych kolegów. Dlatego szybko się zaprzyjaźniliśmy, a potem między nami zawiązał się romans.
Antek nawet pomagał mi myć podłogi w pracy. I bardzo zaprzyjaźnił się z moimi dziewczynkami. Ledwo zostaliśmy parą, a moje córki już zaczęły nazywać go tatą i chętnie wspinały się na jego ramiona. Z Antkiem zalegalizowaliśmy nasz związek po ukończeniu studiów. Mąż adoptował dziewczynki i dał im swoje nazwisko. Antek szybko awansował w pracy, a ja najpierw zajmowałam się domem i dziećmi, a potem założyłam własną działalność.
Bardzo chcieliśmy mieć wspólne dzieci, ale nam się to nie udało. Nasze dziewczynki już dawno same zostały matkami, urodziły nam wnuki, po dwójkę każda. Wkrótce urodzi się piąty. Kocham swojego męża i dziękuję losowi, że kiedyś połączył mnie z nim…
Jednak to prawda, że jeśli los zamyka jedne drzwi, to od razu otwiera inne. Ważne, aby dostrzec możliwość, która się otworzyła i nie odrzucać prezentu od losu.
Wiele osób dzieli się z nami swoimi historiami, aby dowiedzieć się, co inni o tym myślą. Jeśli masz swoją opinię lub sugestię dotyczącą tej historii, proszę napisz ją w komentarzach na Facebooku.
