Ukrywałam przed teściową istnienie mojego własnego mieszkania, i robiłam to słusznie

Mój mąż zawsze wiedział, że mam swoje własne mieszkanie. Kiedy jeszcze się spotykaliśmy, poprosiłam go, żeby nic nie mówił o tym swoim rodzicom. Powiedziałam, że będziemy się tym zajmować, gdy nadejdzie odpowiedni czas. Zgodził się ze mną, ponieważ to moje miejsce, i nikt nie ma prawa do niego pretendować.

Od samego początku postanowiliśmy, że w małżeństwie będziemy wszystko zdobywać wspólnie, kupimy mieszkanie w dobrej dzielnicy, jeśli uda się na kredyt, w nowym domu, a moje mieszkanie pozostanie nietknięte. W idealnym przypadku trafi do dzieci. Nie ma w nim remontu, a nie chcieliśmy go wynajmować.

Przez około 6 lat moje mieszkanie stało puste, płaciliśmy tylko za usługi komunalne. Ale potem urodziło się dziecko, wzięłam urlop macierzyński, a pieniądze stały się mniejsze, więc zdecydowaliśmy się wynajmować mieszkanie. Wynajmowaliśmy je tanio, ale to było dobre dodatkowe źródło dochodu dla młodej rodziny.

I pewnego pięknego dnia, w dniu urodzin teściowej, jeden z nas przypadkowo wygadał się, że stać nas na wszystko dzięki wynajmowaniu mojego mieszkania.

Teściowa zaczęła utrzymywać, że nie uważam jej za swoją rodzinę, że ukrywam przed nią takie rzeczy, że jesteśmy praktycznie oligarchami, a oni nie mają co jeść. Święto było wtedy zepsute.

Minęło kilka dni, a teściowa poprosiła o pomoc w zakupie suszarki. W sensie, że mamy pieniądze, więc pomóżcie, bo to stare marzenie, bielizny nigdzie nie można rozwiesić, a tutaj po prostu wrzucasz, włączasz, i wszystko jest suche. Nawet my, młodzi, nie mamy suszarki, chociaż śledzimy nowoczesne technologie.

Odmówiliśmy matce męża, powiedzieliśmy, że możemy podarować jej na następne urodziny. I wiecie co? Obraziła się!

Jak tylko się dowiedziała o drugim mieszkaniu, o wszystkim zapomniała. Teściowa nie wspomniała, że mamy małe dziecko, że nadal jestem na urlopie macierzyńskim, więc po prostu nie ma dodatkowych pieniędzy, a także nie zniknęła hipoteka. Chociaż nigdy wcześniej o nic nie prosiła.

Teraz rozumiem, że dobrze robiliśmy, nie mówiąc nic, i nadal powinniśmy milczeć.

Chciałabym zauważyć, że nie mam rodziców, zmarli. Dlatego nie myślcie, że pomagam swojej rodzinie, a mąż nikomu nie pomaga. Dla mnie rodzina to mój mąż i nasz syn.

Jednak martwię się, że to tylko początek, i niedługo teściowa wymyśli coś jeszcze. Prawdopodobnie jej się nie podoba, że żyjemy w dostatku, nawet gdy jestem na urlopie macierzyńskim.

Wielu starszych ludzi często skarży się, że źle żyli, dużo pracowali, byli bardzo zmęczeni, nikt im nie pomagał. I czasami mam wrażenie, że chcą, żeby ich dzieci też tak żyły.

-->