Przez wiele lat pracowałem w sierocińcu i raz byłem świadkiem pamiętnego zdarzenia. Mieszkał z nami 5-letni chłopiec, cichy i spokojny. W czasach, gdy adoptowano tylko małe dziewczynki, pogodziliśmy się z faktem, że zostanie z nami przez długi czas.
Byliśmy jednak mile zaskoczeni, gdy starsza para, której dzieci były już dorosłe i stabilne finansowo, wyraziła zainteresowanie jego adopcją. Zgodnie z naszymi zasadami, para zabrała chłopca do swojego domu na tydzień. Chłopiec szybko się do nich przywiązał,
szczególnie do mężczyzny. Jednak pod koniec tygodnia kobieta zdała sobie sprawę, że nie może rozwinąć matczynych uczuć do tego chłopca i chciała go oddać. Jej mąż jednak bardzo przywiązał się do dziecka i błagał ją, by zmieniła zdanie, przekonując ją, że w końcu się w nim zakocha. Pomimo jego błagań, żona pozostała nieugięta.
Chłopiec, wyczuwając co się dzieje, wyraźnie się zdenerwował. Następnie mężczyzna wrócił do domu pogrążony w smutku i unikał swojej żony. Kilka dni później para zadzwoniła i zapytała o los chłopca. Powiedzieliśmy im, że nadal wyglądał przez okno, czekając na powrót swojego “taty”.
Słysząc to, mężczyzna powiedział swojej żonie, że wolałby się z nią rozwieść niż zostawić chłopca. Był zdeterminowany, by nie pozwolić chłopcu stracić wiary w ludzi w tak młodym wieku. Od tego czasu minęły trzy lata. Rodzina kwitnie, kobieta pokochała chłopca jak własnego, a on uwielbia ojca i nigdy go nie opuszcza. W ten sposób początkowy ból serca chłopca zamienił się w opowieść o miłości i przynależności.
