10 lat temu byłam w związku z mężczyzną. Był starszy, żonaty, z dziećmi. To mnie nie zatrzymało. Byłam młoda, nierozważna.
Poznaliśmy się w pracy. Ja z biura księgowości, on z działu logistyki. Wszystko zaczęło się od wspólnych obiadów. Często spotykaliśmy się w pobliskiej kawiarni obok naszego biura. Siadał przy moim stole, gdy moja koleżanka uciekała w sprawach.
Rozmawialiśmy, zrozumieliśmy, że mamy wiele wspólnego. Różnica wieku nie przeszkadzała mi, a on był starszy o 11 lat. Na temat jego innej rodziny dowiedziałam się znacznie później.
Był wspaniałym mężczyzną, o jakim tylko marzą kobiety. Młode dziewczyny często zwracają uwagę na starszych kawalerów, bo ci są już ukształtowani przez życie, a przede wszystkim wiedzą, jak postępować z kobietami.
Nie był przystojniakiem, ale jego charyzma przyciągała. Byłam oczarowana. Po miesiącu niewinnych spotkań zaczęliśmy związek. Jego skrytość nie martwiła mnie. Znowu, byłam młoda. W wieku 24 lat nie chciało się zastanawiać nad drobiazgami. Chciało się tylko cieszyć życiem i ukochanym mężczyzną.
Po pół roku zdałam sobie sprawę, że się zakochałam.
Koleżanki z pracy nie wiedziały o naszym związku. Nawet się z tego cieszyłam. Szczęście lubi ciszę, tak powtarzaliśmy.
Prawda wyszła przypadkowo. Pewnego dnia wychodziliśmy z budynku, gdzie mieściło się nasze biuro. Oczywiście, kolejno. Najpierw on, potem ja. Do tego momentu miałam już dosyć, że nigdzie nie pojawialiśmy się razem. Nie mogłam trzymać go za rękę, całować, a chciało się krzyczeć o miłości, żeby wszyscy wokół wiedzieli.
I oto wychodzę, szukam kluczy w torebce. Wreszcie podnoszę głowę i tracę mowę. Mężczyzna moich marzeń całuje obcą kobietę. Obejmuje ją. A obok biegał chłopiec lat sześciu. Dla mnie to było jak przejechanie wałkiem.
Czułam, jak nogi się uginają. Odsunął się od kobiety, roześmiał się, a potem odwrócił głowę w moją stronę. Spotkaliśmy się wzrokiem. Nawet z odległości widziałam, jak zacisnął szczęki.
Odeszli, a ja zostałam stojąc w drzwiach. To była jego żona. A chłopiec obok to był ich syn. Nagle stało się jasne wszystko dziwactwa w jego zachowaniu. Skrytość była tłumaczona obecnością rodziny po drugiej stronie. Choć, aby być precyzyjnym, to ja byłem “po drugiej stronie”, nie oni.
Ale nie na długo. Jestem słabą kobietą. Wróciłam do niego po miesiącu. On łzami w oczach przysięgał, że z żoną żyją tylko dla syna, nawet nie śpią w jednym łóżku. A ja wierzyłam. Związek trwał. Zapewniał, że rozwiedzie się w najbliższym czasie.
Gdy opowiedziałam koleżankom o swoim mężczyźnie, przeklinały, ostrzegały, ale ja nie chciałam słuchać. Miłość oślepia. Baśń skończyła się nagle. Dowiedziałam się o kolejnej kobiecie. Tak po prostu. Żona, ja i inna koleżanka.
Ona świeciła się ze szczęścia, a ja słuchałam bajek o rozwodzie. Ta koleżanka, w przeciwieństwie do mnie, nie potrafiła milczeć. Powiedziała koleżankom z pracy, że utrzymuje romans z znanym przystojniakiem – logistą. Prawdziwe déjà vu. Tak samo ja świeciłam się z szczęścia.
Tolerowałam dalej. Wreszcie całkowicie pogubiłam się w skomplikowanych powiązaniach. Wszystko ma swój koniec. I zrozumiałam, że pora wydostać się z błota. Nie lubię chodzić “po angielsku”. Za wyrządzone mi cierpienia musi zapłacić.
Przez tydzień opracowywałam plan zemsty. A potem przystąpiłam do działania. Znalazłam koleżankę, z którą spał na boku. Nie uwierzyła mi, krzyczała, nazywała mnie oszustką. Spokojnie znosiłam oskarżenia i zaproponowałam jej sprawdzenie swojego ukochanego.
Spotkała się ze mną już następnego dnia. Ten łajdak w ogóle się nie ukrywał. Od tego dnia działałyśmy we dwoje. Znaleźliśmy jego żonę, poznaliśmy ją i opowiedzieliśmy, że jej mąż zdradza z nami. Z nami. Kobieta była oszołomiona. Mnie jej naprawdę było jej szkoda.
Być oszukaną przez ojca swojego dziecka. Tego nawet wrogowi nie życzysz. Okazało się, że między małżonkami zawarty był małżeński kontrakt. Zdrada to utrata całego majątku. Przedstawiliśmy dowody związku z nami.
Żona naszego kłamcy wygrała w sądzie. Zrezygnowałam z pracy w tej firmie i nigdy więcej nie widziałam swojej “miłości”. Cierpiałam jeszcze długo, ale teraz rozumiem, że winna jestem sama. Nic nie powinna byłam kręcić romansu z żonatym.
