Ślub był przepiękny, ale Marta straciła nastrój – jej matka ją wyprowadziła z równowagi. Miała wrażenie, że przyjechała na uroczystość właśnie z tą misją.
Marta dorastała na wsi i chociaż rodzina była niepełna, czuła się absolutnie szczęśliwa. Mama i babcia dały jej całe swoje ciepło, więc dziewczyna nie cierpiała na brak uwagi.
Chociaż rodzina nie była bogata, bliscy starali się dać Marcie wszystko, co najlepsze. Czasami musiała nosić rzeczy po bliskich, ale postrzegała je jako nowe ubrania. Rozumiała wszystko i nigdy nie miała napadu złości. Marta jest przyzwyczajona do skromnego jedzenia i prostych ubrań.
Kiedyś mama wróciła z pracy i strasznie kaszlała, miała także gorączkę.
– Córko, przykryj mnie, coś mi zimno. Jak zasnę to mnie obudzisz, bo na 19 muszę iść do pracy.
– Mamo, jesteś chora. Nigdzie nie pójdziesz!
Temperatura nie spadła nawet po tabletkach. Babcia została z mamą, a Marta pobiegła po lekarza. Lekarz zbadał ją i zaczął krzyczeć za to, że trwało to tak długo, że mogli jej nie uratować. Słysząc to, córka przestraszyła się. Aby mama się nie przestraszyła, dalej nalegała, że musi iść dzisiaj do swojej drugiej pracy. Wychowuje córkę sama, więc musi sobie radzić.
Minął miesiąc, a Marta była rozdarta między pracą na roli, a chorą matką. Do domu wracała tylko po to, żeby przespać się kilka godzin. Była tak zajęta, że nie mogła nawet znaleźć czasu dla ukochanego swojego chłopaka.
Marta zręcznie przystosowała się do pracy, więc kierownictwo ją chwaliło. A kiedy mama wyzdrowiała, wróciła do szkoły. Jednak w wolnych chwilach nadal pracowała w gospodarstwie, bo dodatkowy grosz każdemu się przyda.
Po ukończeniu szkoły, kierownik gospodarstwa zwrócił się do Marty:
– Gdzie zdecydowałaś się pójść dalej? Nie chcę pozwolić ci odejść, ale muszę.
– Muszę szukać pracy, bo nie idę na studia, to nieosiągalne marzenie, bo potrzeba do tego dużo oszczędności.
– Pomogę Ci. Zdecyduj dokładnie, dokąd chcesz się udać. W podzięce za dobrą pracę Twoją i Twojej mamy zapłacę za Twoją edukację.
Więc Marta została studentką. Wszystko było dobrze, ale potem zmarła jej babcia. Po śmierci staruszki dzwoniła i przychodziła pomagać na gospodarstwie coraz rzadziej. A kiedy poznała swojego przyszłego męża całkowicie zapomniała o byłych pracodawcach, którzy tak bardzo jej pomogli. Ponadto Łukasz pochodził z zamożnej rodziny, trzeba było się nim zająć, a nie pomagać komuś pracować w polu.
Marta podziwiała przyszłą teściową. Była piękna i zadbana, w przeciwieństwie do jej matki. Nauczyła swoją synową podążania za modą i prawidłowego łączenia rzeczy.
– Kochanie, warkocze już dawno wyszły z mody. Jutro idziemy do mojego fryzjera. Zrobimy modną fryzurę i dobierzemy jakiś kolor do malowania. Wydaje mi się, że czarny Ci pasuje – zaćwierkała teściowa.
Kiedy Halina zobaczyła swoją córkę, złapała się za serce.
– Martusia, gdzie twoje długie warkocze? Co to za czarny kolor?
– Mamo, to moda. Jestem już z miasta. A Łukasz poprosił mnie o rękę, małżeństwo jest wkrótce. A warkocze… po co mi one?
Halina nie poznała swojej córki, bo coś się w niej zmieniło. Nie tylko zewnętrznie, ale także wewnętrznie i nie była już tą samą miłą i słodką dziewczyną.
– Nalać Ci trochę barszczu? Zrobiłam też naleśniki.
– Jaki barszcz? Jakie naleśniki? Teraz dbam o swoją figurę, po 18 w ogóle nie jem. Moja przyszła teściowa powiedziała, że przed ślubem muszę schudnąć 4 kilogramy, aby sukienka dobrze leżała.
– To może trochę mleka?
– NIE. Napiję się wody.
Kiedy Marta zobaczyła swoją matkę w dniu ślubu, zaczęła mieć urazę, bo nie podobała jej się sukienka matki. A prezent także jej nie pasował. Rodzice Łukasza dali nowożeńcom samochód, a Halina kupiła odkurzacz i to nie najdroższy. A teraz tańczyła w swojej staroświeckiej sukience wśród bogatych, stylowych gości.
Prosta fryzura, brak makijażu i zaniedbane dłonie bez manicure to hańba. Mąż od razu zauważył zmieszanie Marty:
– Co Ci się stało?
– Wszystko w porządku, kochanie.
Podeszła do mamy i szepnęła jej do ucha:
– Mamo, jak możesz mnie tak upokażać? Usiądź z boku i nie rozśmieszaj ludzi.
– Martusiu, więc wstydzisz się mnie?
– Nie musisz mnie tak nazywać. Jestem Marta!
Mama odwróciła się i wyszła bez słowa…
